Pierwszy opis technicznej realizacji oraz zastosowania camery obscury pochodzi z X w. n.e., kiedy to arabski uczony Ibn al-Haytham, znany również jako Alhazen, opisał uzyskanie odwróconego obrazu świec za pomocą ekranu z niewielkim otworem. W następnych wiekach technika otworkowa używana była głównie przez astronomów, dla których szczególnie przydatna okazywała się w obserwacjach Słońca.
Z czasem zaczęto wyposażać te urządzenia w proste obiektywy, który znacznie podnosiły jasność uzyskiwanego obrazu oraz pozwalały zmniejszyć wymiary kamery. Stosowano również lustra, których zadaniem była zmiana orientacji rzutowanego obrazu tak, by zniwelować odwrócenie stronami obrazu w pionie oraz umożliwić obserwację obrazu od góry, co ułatwiało wykonywanie szkiców przy użyciu tak zmodyfikowanej camery obscury. Przyrządu tego używali liczni malarze, zwłaszcza w XVII i XVIII wieku, m.in. Vermeer, czy Canaletto, chociaż nie wszyscy artyści do tego się przyznawali.
2. Budowa i zasada działania
Urządzenie to zbudowane jest z poczernionego wewnątrz pudełka (dla zredukowania odbić światła). Na jednej ściance znajduje się niewielki otwór (średnicy 0,3–1 milimetra zależnie od wielkości kamery) spełniający rolę obiektywu, a na drugiej matowa szyba (matówka) lub kalka techniczna. Promienie światła wpadające przez otwór tworzą na matówce odwrócony i pomniejszony (lub powiększony) obraz. Wstawiając w miejsce matówki kliszę fotograficzną można otrzymać zdjęcie.
Obraz otrzymany za pomocą camera obscura posiada następujące cechy: miękkość, łagodne kontrasty, rozmycie, nieskończoną głębię ostrości oraz zupełny brak dystorsji, a wykonany na materiale barwnym – pastelową kolorystykę. Z uwagi na te cechy obrazu camera obscura bywa do dzisiaj wykorzystywana w fotografii artystycznej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz